Mij kon dus niets meer gebeuren. Laat maar komen die wedstrijd!

Toch vond Jan het verstandiger dat hij in zijn Vic’s Blue Hans als zeil maat zou nemen dan die nog enigszins groene oud-onderwijzer ( dus eigenwijs) tuinierend landrot.

Oké, ik zal rustig achteroverleunend de wedstrijd kritisch volgen vanuit een hoekje achter in de boot. Soms stuur- soms bakboord. Ja, ja ik leerde vlug.

Het begin was veelbelovend. Tien minuten voor acht waren we lekker dicht bij de startlijn zodat we de kwart-voor-acht starters mooi de wind uit de zeilen konden halen. Helaas moesten we dit bekopen door 1 minuut voor acht een extra wending of zoiets te maken om niet te vroeg over de start te gaan. Het gevolg daarvan was dat we mooi in iemands kielwater moesten zeilen. Maar ja dat is een kwestie van even het roer verleggen. Vervelender was een gebroken lat in het grootzeil waardoor dit soms vreemde vormen aannam. Dat ging plaatsen kosten vreesde ik. Grappig vond ik te merken dat zeilen een beetje op een huwelijk lijkt. Als je (te)hard gaat krijg je de wind van voren. Heb je altijd de wind mee dan word je gewoon lui. Maar dit terzijde. De wedstrijd werd voor mij spannend bij boei 6. Die werd op drie verschillende manieren benaderd. Tot mijn verbazing zonder noemenswaardig tijdsverschil. Echt zeemanskunst. Mijn grote moment was natuurlijk de finish. Ik mocht de tijd noteren van Second Love net voor ons, onze eigen tijd en die van Two Parts. Dat deed ik foutloos!

Jullie zullen nu wel begrijpen dat er geen man overboord was geweest als ik overboord was geslagen. Het zou slechts verlies van ballast zijn geweest. Maar daar maal ik niet om. Ik vond het schitterend.

Wim Eickmans

Ballast op de Vic`s Blue

 

Verslag woensdagavond wedstrijd 27 mei 2015.

Donderdagochtend, 28 mei 2015.

Ik word wakker met spierpijn. Spierpijn, hoe kan dat nou? Ik denk even terug.

Wat heb ik gedaan? Oh ja, ik weet het weer; gisteren een wedstrijd gevaren. Een wedstrijd die volgens de weersverwachting eigenlijk op een bijna windstille plas water had moeten plaatsvinden. Waar is Erwin Kroll gebleven, die had het vaker goed qua weersvoorspelling.

Maar goed. Terug naar de wedstrijd. Er wordt gekozen voor baan West 2. We maken de boot klaar en varen de haven uit. Ze snort van geluk als ze buiten de wind voelt. Dat wordt allesbehalve een rustig tochtje.

Zeilen worden gehesen en overstag gaan geoefend. Even kijken hoe de startlijn ligt. Oei, was die de eerste wedstrijd bijna zo breed als de vaargeul, nu wordt het passen en meten om met z'n allen naast elkaar te passen. Dat wordt leuk.

We varen een paar keer aan om te kijken wat de beste tactiek is en komen tot de conclusie dat er maar één is... Twee minuten voor de start wil iedereen hetzelfde: een goed plekje voor de startlijn. Drukte en klapperende zeilen. Wij hebben teveel snelheid en doen gauw een extra rondje.

En dan gaat het los. Gedrieën varen we met Vics Blue en Fun-4-Four over de startlijn. Niemand denkt erover om te wijken. Maar dan valt F-4-F iets af en gaan wij gelijk met Vics Blue overstag.

Het is een leuke baan en hoewel in eerste instantie iedereen dezelfde tactiek lijkt te hebben, worden er toch verschillende koersen gevaren. Leuk om te zien hoe verschillend de boten zijn, hoe hoog de ander aan de wind kan varen.

Verbazend genoeg kunnen we Spoom lange tijd voor en bijblijven. Het is een leuk spelletje van hoogte pakken en zeiltrim. Eigenlijk kunnen we net geen Zeeuws-meisje varen, maar ik pak de pikhaak en duw het voorzeil naar bakboord. Snelheid is alles.

Het gaat lekker zo en onze persoonlijke rivaal is nergens te bekennen. Boeien worden gerond waarbij we met de Spoom een leuk duo vormen in de strijd tegen o.a. Vics Blue en Second Love.  Dan zetten we weer koers naar de boeien achterin het veld. De innerlijke mens roept om een versnapering, maar we hebben geen tijd...

Net niet voor de wind varen we het laatste rak naar de finish. Het voorzeil klappert. Dus probeer ik, met succes, het voorzeil weer uit te bomen met de pikhaak. Deze steunt op mijn heup en de golven maken het me niet makkelijk. Mijn benen, buik- en rugspieren protesteren, maar alles voor het goede doel. Vlak na de Spoom gaan we over de finish.

We hebben lekker gezeild en ook de Spero zelf had het naar haar zin, zo leek het. De uitslag zelf, zevende, valt ons een beetje tegen, maar het zeilen en het weer is ons uitstekend bevallen.

Tot volgende week!

Marjolijn, a.b. Spero Invidiam